مدح و ولادت امام مجتبی علیه‌السلام
حس خوبی ست که امشب به زبان آمده است در تـن عـاطـفـه ام، بـاز تـوان آمده است به چه فرخنده شبی و چه مبارک سحری که درآن عطر خوش خوش نفسان آمده است چه نـشـسـتـی که درِ میـکــده ها باز شده آی مـسـتـان خــدا پـیــر مغـان آمده است بی نـصـیـبـم مــگــذارید ز جــام کــوثــر حال که صحبت مستی به میان آمده است روزه دارانِ شبِ پـانـزدهـم مــژده دهـیـد نـمــکِ ســفــره مــاه رمضـان آمده است سفره تکمیل شد و بزم خـدا کـامـل گشت سـورۀ قــدر شب پــانــزدهم نـازل گشت فصل تنهایی زهرا و عـلی سر شده است شب این شهر چنان روز منور شده است زودتـر از هـمـه مـژده بـه پـیـمـبــر دادند نـوه ات آمده و فـاطـمــه مـادر شده است نمک از روی تو می ریزد و خرمای لبت رطب سـفـره افـطـار پـیـمـبــر شده است طـعـم چـشـمــان بهاری تو ای روح بهار مـیـوۀ نـوبـر هر روزۀ حـیـدر شده است سفره مـاه مـبــارک، بــرکت دارد، لـیک با قــدم های شما با بـرکـت تـر شده است چه اسیر و چه فقیر و چه یـتـیــم آمده اند بـر در خــانــۀ اربــاب کــریــم آمـده انـد پادشاهیِ تو و من نـیــز همان مسـکـیـنی که به جز عشق تو در سیـنـه ندارد دینی قدمت بر سر چـشــمم اگر ای مرد کریم سـحــری هم به کـنـار دل من بـنـشـیـنـی مـسـتـجـاب است دعــای من آلــوده اگـر پــای هر بـرگ دعــا از تو بود، آمیـنـی به صف مـشـتـریـانـت نظـر اندازی، گر ته صف یـوسـف دل باخته را می بیـنـی کوه کن می شوم از شوق شکر خـندهٔ تو آب افـتــاده دهــانــم چـه قــدَر شـیـریـنی ای که بر خـیـل جـوانــان بـهـشـت آقایی اولــیــن ســیــد آل عـــلــی و زهــرایــی حسنی، چون که از احسان خـدا بودی تو مـیــوۀ عــرشــیِ پـیـغـمـبــر ما بـودی تو لـقـب سبــزتــرین نــور بــرازنـدۀ توست قد یک عرش پر از عشق و صفا بودی تو چـنـد بــاری همه دارایی خود بـخـشـیدی از ازل در کــرم، انـگـشـت نما بودی تو شـبـی افـطـار بـیـا خانـۀ ما مـهـمان باش چون که هـمـسـفــرۀ بزم فـقــرا بودی تو اهــل این خــاک نـبــودی و نگـفـتـی آخر مــرد خــاکــی زمین اهل کجـا بودی تو؟ مــاورای هــمــه افــکــار نــگــاه تو بُـود آخــر عـــرش خــــدا، اول راه تــو بــود گــاه سـوگـنــد خــدا گشتی و انجیر شدی گــاه با آیــۀ طـفـلـیـن تو تـفـسـیــر شــدی گــاه با صـلــح زدی در دل دشـمـن، تنها گاه در جنگ جمل دست به شمشیر شدی زانو از غم به بغل گیری و سر بر زانـو به گــمــانــم دگر از زندگـیـت سیر شدی آه، آقــای غــریــبــم چــه بــه روزت آمد چه شد آخر که تو در کودکیت پیر شدی؟ قاب شد در نـگـهـت چهره یــاس نـیــلـی زده چـشـمـان تـو را بــرق شدید سیـلــی |